Κάποτε τ’αστέρια φώτιζαν τις νύχτες μου… τα όνειρα μου πετούσαν με τα σύννεφα.. ο ήλιος ζέσταινε την ψυχή μου… Τώρα.. το χαμόγελο σου με φωτίζει… τα όνειρα μου πετούν μονάχα με την σκέψη σου… η ψυχή μου ζεσταίνεται στη ματιά σου… Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις δίπλα μου…
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
Λαβύρινθος.....
Τι να σκεφτώ;
Δεν ξέρω.
Οι σκέψεις μου, η ζωή μου όλη ένα κουβάρι.
Ποτέ δεν το ξεμπέρδεψα.
Εκεί μέσα στους προσωπικούς μου λαβύρινθους,έβρισκα πάντα την άκρη.Πάλι μια άκρη ψάχνω να βρω.Κρύβεται καλά.
Θα την βρω...
Θα με βρω...Θα αρχίσω πάλι...Χωρίς να με φοβάμαι...
Καλό Φθινόπωρο σε όλους μας...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)