μου κλέβεις χαμόγελα και μου επιστρέφεις ευτυχία...

Να 'μουν μόνο μια σταγόνα
στου κορμιού σου την κρυψώνα.
Διάφανη, υγρή και κρύα
σε μια ευθύγραμμη πορεία,
σαν το ίχνος ενός παγου.
Και σαν ξόρκι κάποιου μάγου
τις πληγές σου όλες να κλείσω
και γλυκά να σε μεθύσω.

Στ' όνειρό σου ιχνηλάτης,
βρέχει τ'άσπρα δάχτυλά της
της ζωής μου η ουσία,
έρμαιο στη φαντασία
που μαζί σου αιωρείται
σαν φωτάκι που κινείται
μες στ' αστέρια τ' ουρανού.
Ξεδιπλώνει απ' το νου
καθετί κρυφό δικό μου,
σα να σ' έχω άνθρωπό μου
κι ας γνωρίζω τόσα λίγα.
Έχω όμως μιαν ελπίδα:
πως στο φως των αστεριών,
σαν παραμύθι των παιδιών,
κάθε όνειρο που κάνω
να ξεδιπλώνεται επάνω
στου κορμιού σου την αφή
κι η ζωή σαν προσευχή
στων ανθρώπων τους θεούς:
Να 'χει δύναμη ο νους
να ορίζει συναρτήσεις
που μαζί μου θα τις λύσεις.


Από την ημέρα, που σε γνώρισα άλλαξε η ζωή μου...
Σ'ευχαριστώ, που υπάρχεις & με κάνεις όλο και καλύτερη πιο δυνατή πιο επίμονη σε αυτό που κάνω...ήσουν τόσο κοντά μου, κι εγώ... δεν σε έβλεπα...
Κάθε μέρα, που περνά..γίνομαι όλο και πιο ευτυχισμένη...
Σ'ευχαριστώ... μικρέ μου άγγελε...

Για σένα...

Γέρνεις στην αγκαλιά μου

και νιώθω ξαστεριά..

κι ας εισαι τώρα μακριά,

στα όνειρά μου ζεις..

υπάρχεις..

πλάι μου αναπνέεις..

εισαι γλυκια δροσιά

που με ανανεώνει..

εισαι η πιο όμορφη παρουσία στη ζωή μου..

εισαι η υπέροχη σχέση της ζωής μου..

εισαι το σ'αγαπώ που ξημερώνει

Έλα και πάρε με αγκαλιά,

να γίνει ο χειμώνας καλοκαίρι

να νιώσω τα χείλη σου

να νιώσω ζεστασιά

να σε κρατήσω σφιχτά..

να νιώσω ότι ζω...

να μου δώσεις ζωή...

Ένα ψέμα θέλω να μου πεις...

Είναι ένα όμορφο ψέμα καλύτερο από την αλήθεια;
Ο Μαρκ Τουέιν έλεγε πως «η αλήθεια είναι ένα τόσο σπάνιο μόριο, που θα πρέπει να της κάνουμε πολύ περιορισμένη χρήση» και ο Σοφοκλής πως «το ψέμα ποτέ δεν ζει για να γεράσει» ...Το αντικειμενικό μια αλήθειας είναι τόσο σχετικό, όσο και καθετί το απόλυτο και δεν είναι τυχαίο πως η κατοχή της γνώσης συνδυαζόταν πάντα με την παντοδυναμία, όπλο στα χέρια της εξουσίας κάθε τύπου. Μόνο που όσο ανοίγει το πλάνο, τόσο θολή γίνεται η εικόνα και τα στοιχεία της απειροελάχιστα κομμάτια σε ένα ψηφιδωτό που τείνει στο άπειρο.
Το κυνήγι της αλήθειας ολόκληρης ταυτισμένο με την ιδιοσυγκρασία μας την ρομαντική, που θέλει να αξιωθεί έναν δικό της, καλοφτιαγμένο παράδεισο. Ταυτίστηκε με το «είναι» μας, αλλά είναι μάταιο και αυτό, σαν τελευταία ελπίδα.Θυμάμαι παιδί την αγωνία μου μπροστά στην αλήθεια του θανάτου.
Δεκαετία του '90 και η είδηση για την κατάρα του AIDS, του ιού που μάστιζε με όπλο τον έρωτα, γέμιζε τις τηλεοράσεις. Κλωθογυρνούσαν στο μυαλό μου οι εικόνες και η λέξη «θάνατος», η άγνωστη, η τρομοκρατική, η ως τότε (και τώρα ακόμα, τόσα χρόνια μετά ...;) ακατάληπτη και ασύλληπτη.
Με παιδική αφέλεια τον ρώτησα, με αγωνία στα μάτια, παράκληση σχεδόν να μου πει εκείνο που αποζητούσα να ακούσω:«Μπαμπά, όσοι έχουν AIDS ... πεθαίνουν;»
Παύση να διαβάσει τα μάτια μου ...
«Όχι αγάπη μου ...», να μη μου χαλάσει το χατίρι ...
Μάλωνε, βλέπεις, στο κεφάλι μου η αλήθεια που ήξερα με το παραμύθι που είχα ανάγκη να πιστεύω.
Μεγάλωσα πια και ακόμα δεν βρίσκω το θάρρος να σκορπίσω στους ανέμους τα παραμύθια μου. Έχω πολλούς «Άγιους Βασίληδες» που δεν θέλω να μάθω ποτέ ότι δεν υπάρχουν. Πολλές κρυμμένες γωνιές κάθε αλήθειας μου, που εσκεμμένα δεν φωτίζω. Από δειλία ή και ανάγκη, βλέπω εκείνα που επιλέγω να δω. Ποιος δεν το κάνει;Ποιος είναι τόσο ελεύθερος που δεν τρομάζει και μόνο στην ιδέα ότι θα βρει όλη την αλήθεια που από πάντα του διατείνεται ότι ψάχνει;
Δεν αγαπάω συχνά μωρέ. Αλλά τα παραμύθια μου τα ερωτεύομαι με την πρώτη ματιά, κάθε μέρα εκ νέου. Στοργικά ποτίζω τις ρίζες τους να ξαναγεμίζουν άνθη. Τα χρειάζομαι. Έτσι για να ανασαίνω καμιά φορά λίγο πιο βαθιά, στα περιθώρια του εαυτού μου.Λέω πως σιχαίνομαι το ψέμα των άλλων. Μα οι αλήθειες οι πιο δικές μου είναι χειρότερος κίνδυνος.
Είναι ο κόσμος, που έχω φτιάξει και ζω, στα μέτρα μου και ως ένα βαθμό κάλπικος. Η πραγματικότητα έχει ανάγκη από «ντοπάρισμα» για να είναι υποφερτή και να αντέχεται. Το κουτί της δικής μου Πανδώρας είναι εκείνα που έχω απωθήσει, εκείνα που έχω πασπαλίσει με τη χρυσόσκονη του «happy end» των παραμυθένιων κόσμων που δημιούργησα στη φαντασία μου.Αν εσύ είσαι πιο θαρραλέος, πιο ντόμπρος με τον εαυτό σου, κάνε αλλιώς. Αν τολμάς, αν αντέχεις.
Εγώ διαλέγω να ζήσω καβάλα στο συννεφάκι μου, κι ας είναι τρύπιο.Δεν είναι τυχαίο που στις άμυνες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι και η απώθηση από τη μνήμη των πιο επώδυνων στιγμών και εμπειριών της μικρής ζωής μας. Σαν να μην υπήρξαν, σαν να μην τις ζήσαμε. Τον μηχανισμό του υποσυνειδήτου θαρρείς μια τέτοια ανάγκη να τον «γέννησε». Να αποθηκεύει στο σκοτάδι τις πιο μαύρες μας αλήθειες, εκείνες που μας κόβουν τα πόδια και μας ρουφούν ζωή.Και έπειτα υπάρχει λένε μια σπάνια πάθηση που χάνεις την αίσθηση του σωματικού πόνου. Με φρίκη την περιέγραφαν, δείχνοντας στα ρεπορτάζ τους ανθρώπους που τρώγαν τις σάρκες τους χωρίς συναίσθηση οδύνης καμιάς. Άραγε εκείνοι να συνάντησαν τα σκοτάδια που έκρυβαν στο πίσω μέρος της συνειδητής ζωής τους;Παιδί, φοβόμουν το θάνατο. Ενήλικη πια, με τρομάζουν περισσότερο τα κομμάτια από το ψηφιδωτό της ζωής μου που μπορεί μια μέρα μια αφορμή να τα φωτίσει. Και να σκορπίσει από πάνω τους τη χρυσόσκονη, να εξαφανίσει το παρήγορο σύννεφο που με ταξιδεύει, να με ρίξει στο απόλυτο κενό.
Και τότε σαν άλλος κανίβαλος, να τρώω μία-μία τις σάρκες του εαυτού μου, από μέσα. Και να μείνω ένας άνθρωπος λειψός, μόνο δέρμα.Τότε φωτίζει τα μάτια μου ξανά εκείνη η παράκληση η παιδική, να διώξει κάποιος που αγαπώ τον εφιάλτη:

«Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ ... »

(στίχος του Νικόλα του Άσιμου)...και επιστρέφει στην ψυχή μου η γαλήνη ...

Καλό μήνα σε όλους....

Της θάλασσας οι ψίθυροι....

Σε ένα τέτοιο μέρος θα ήθελα να ζήσω. Να ξυπνάω τα πρωινά και να γεμίζουν τα μάτια μου θάλασσα. Να μην με αγγίζει τίποτα από την ανθρώπινη τέχνη του θεάτρου. Κουράστηκα να ακούω και να διαβάζω για τα «πρέπει» και τα «θέλω».
Με κούρασαν τα μάυρα και τα γκρι χρώματα σας άνθρωποι της γης. Κουράστηκα να παρακολουθώ τις συζητήσεις σας για το πόσο καλοί πρέπει να είμαστε, πόσο άνθρωποι πρέπει να είμαστε, πόσο μεγάλες καρδιές πρέπει να καλλιεργήσουμε. Λες και είναι μπανανιές....και έχουν τρόπο καλλιέργειας που τον διαβάζεις και μαθαίνεις. Κουράστηκα να βλέπω τόσους καλούς μαζί!!!
Είναι σαν να πίνεις καφέ με πολύ ζάχαρη....Σε λιγώνει και σε χαλάει.Όχι δεν θέλω να πάρω μέρος σε όλο αυτό το θέατρο.
Προτιμώ να ψάχνομαι μόνη. Να κοιτάω βαθιά μέσα μου. Να ακούω τους ψιθύρους της δικής μου καρδιάς. Να ταξιδέψω στις δικές μου θάλασσες με τα δικά μου σκαριά, τα δικά μου κατάρτια.
Να ακούω μόνο τους ψιθύρους της θάλασσας.
Να γαληνεύω...