Η ζωή μου κλείνει το μάτι… Πονηρά… Άλλη μια άνοιξη που όλα γύρω μυρίζουν λουλούδια και νεραντζιές… Ξυπνάω το πρωί και αυτό που βλέπω στον καθρέφτη με κάνει και χαμογελάω… Οκ, δεν είμαι όπως ήμουν κάποτε όμως ευτυχώς είχα προετοιμαστεί από νωρίς για το ότι εκείνη η εικόνα δεν θα κρατούσε για πάντα.. Κυρίως γιατί δεν ήταν απολύτως εγώ… Η μαμά μου μαζεύει παλιές μου φωτογραφίες και καμιά φορά μου τις δείχνει.. Διακρίνω ένα παράπονο στην φωνή της όταν τις κοιτάζει, σαν να λυπάται.. Ελπίζω για όσα άλλαξαν στην δική της ζωή και όχι στην δική μου.. Εγώ τις παλιές φωτογραφίες τις φυλάω σε ένα κουτί που έχω χρόνια να ανοίξω.. Έχω ένα ζήτημα με τις φωτογραφίες… Δεν κοιτάζω την εικόνα, κοιτάζω τα βλέμματα και το δικό μου βλέμμα της εποχής εκείνης προτιμώ, προσπαθώ, να το ξεχάσω..
Πίσω στο σήμερα και στην άνοιξη, όλα γύρω μου γυρίζουν.. Και όλα, γύρω μου γυρίζουν...Άνθρωποι από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με πιάνουν από το χέρι και με παρασύρουν στους δικούς τους ρυθμούς.. Μου αρέσει να παρασύρομαι από ανθρώπους που αγαπώ και με ενδιαφέρουν… Μου αρέσει να αφήνομαι, στην ζωή γενικά, και όπου με πάει.. Και αν σήμερα με κρατάνε δεμένη κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι μάλλον, με μεταξωτές κλωστές που έχω εγώ, πολύ προσεκτικά διαλέξει, μέσα μου βαθιά το κοριτσάκι του κάποτε που ήταν μόνο αέρας καραδοκεί για να με ξεσηκώσει για άλλα ταξίδια, μακρινά και μαγικά.
Του βάζω πέτρες στις τσέπες χρόνια τώρα, έχω εφεύρει δικούς μου τρόπους να το κρατάω απασχολημένο και εδώ, και κυρίως ευχαριστημένο, μια που είναι και θα είναι πάντα το κέντρο της ύπαρξης μου.. ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου, όμως το κέντρο της ύπαρξης μου είναι αυτό το κοριτσάκι που του έμαθαν από πολύ μικρό να είναι αέρας… Και να γελάει διστακτικά, και να απαιτεί με πάθος και να ρισκάρει, και να σηκώνεται ξανά και ξανά όσες φορές και αν πέφτει, από όσο ύψος… Το αγαπώ πολύ αυτό το παιδί μέσα μου.. Μου πήρε χρόνια να το γνωρίσω, να το αγκαλιάσω και κυρίως να το αποδεχτώ… Να του συγχωρέσω το ότι δεν είναι τέλειο, το ότι έχει μια τάση να κάνει μεγάλα λάθη, το ότι πολύ συχνά γίνεται σκληρό, και το ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια ζωντανό όσο και αν εγώ προσπαθώ να μεγαλώσω…
Βέβαια η αλήθεια είναι πως τελικά δεν θέλω να μεγαλώσω… Αρνούμαι με πείσμα τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, συχνά αρνούμαι και αυτές που μου αναλογούν, και επιμένω να ζω κυνηγώντας το δικό μου ουράνιο τόξο.. Που βγαίνει πάντα, πιστό στο ραντεβού μας σαν ελβετικό ρολόι, και μου θυμίζει πως για όσα χάσαμε δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε και πως για όσα τολμάμε δεν μετανιώνουμε τελικά ποτέ..
Και έτσι, ήρθε μια ακόμα άνοιξη.. Δύσκολη φέτος, ξεσηκωτική.. Έχω μια διάθεση για ταξίδια.. Για αλλαγές, για περιπέτεια.. Ο εαυτός μου στον καθρέφτη μου μουρμουρίζει «μείνε» και το παιδάκι μέσα μου με τραβάει απ΄το χέρι και λέει «φύγαμε»… Ιδέαν δεν έχω τι θα κάνω.. Ξέρω τι πρέπει, τι θέλω δεν ξέρω ακόμα.. Όχι με σιγουριά.. Προς το παρόν ζω μια ακόμα υπέροχη άνοιξη και ονειρεύομαι καλοκαίρια.. Ονειρεύομαι την Εύβοια και την πρώτη βουτιά στην γραφική Αιδηψό.. Θυμάμαι ακριβώς το αίσθημα της γαλήνης, και το κορμί μου να ανατριχιάζει από ανακούφιση την στιγμή που το κεφάλι μου βυθίζεται στο κρυστάλλινο νερό… Ονειρεύομαι τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, τα μαλλιά του καλοκαιριού που είναι ασημένια πια από την ήλιο και όλο μπούκλες, μυρίζω το άρωμα του αντηλιακού στο σώμα μου, ακούω την μουσική να με ξεσηκώνει για έναν ακόμα χορό…
Μου αρέσουν τα καλοκαίρια… Στο νησί της καρδιάς μου, έχουν γεύση βότκας, spicy crab salad και strawberry cheese cake, μυρίζουν αλμύρα και St. Barth, ξαπλώνουν σε ομπρέλες δίπλα στο κύμα, πάνε βόλτες με ξύλινα σκάφη και λατρεμένους φίλους καρδιάς, δίνουν φιλιά σε βεράντες με θέα και αγκαλιές πάνω σε κρεβάτια με δροσερά, λινά σεντόνια, και με κάνουν να νοιώθω ασφαλής γιατί είναι η μόνη εποχή και το μόνο σκηνικό της ζωής μου που δεν με κάνει να σκέφτομαι ταξίδια..
Στο νησί της καρδιάς μου, ο αέρας είναι το ίδιο δυνατός με τον δικό μου.. Και όταν κλείνω τα μάτια και τον αφήνω να με τυλίξει, νοιώθω, ξέρω, πως το για πάντα θα μπορούσε να είναι εκεί…
Όμως ακόμα είναι άνοιξη.. Και έξω μυρίζει λουλούδια και νεραντζιές.. Και εγώ σκέφτομαι ταξίδια.. Και εσύ με παρασύρεις παρόλο που σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα, σε πέταξα απ΄το τρένο και σε σκότωσα παραπάνω από μία φορά.. Πόσες ζωές έχεις πια? Κοιτάζω στον καθρέφτη και η εικόνα μου κλείνει το μάτι.. Και έχω και ένα μικρό παιδί που με τραβάει απαιτητικά από το χέρι και μάλλον έχει ξεφορτωθεί όλες τις όμορφες, γυαλιστερές πέτρες που τόσο προσεκτικά έχωνα στις τσέπες του όλον αυτόν τον καιρό…
Πίσω στο σήμερα και στην άνοιξη, όλα γύρω μου γυρίζουν.. Και όλα, γύρω μου γυρίζουν...Άνθρωποι από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με πιάνουν από το χέρι και με παρασύρουν στους δικούς τους ρυθμούς.. Μου αρέσει να παρασύρομαι από ανθρώπους που αγαπώ και με ενδιαφέρουν… Μου αρέσει να αφήνομαι, στην ζωή γενικά, και όπου με πάει.. Και αν σήμερα με κρατάνε δεμένη κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι μάλλον, με μεταξωτές κλωστές που έχω εγώ, πολύ προσεκτικά διαλέξει, μέσα μου βαθιά το κοριτσάκι του κάποτε που ήταν μόνο αέρας καραδοκεί για να με ξεσηκώσει για άλλα ταξίδια, μακρινά και μαγικά.
Του βάζω πέτρες στις τσέπες χρόνια τώρα, έχω εφεύρει δικούς μου τρόπους να το κρατάω απασχολημένο και εδώ, και κυρίως ευχαριστημένο, μια που είναι και θα είναι πάντα το κέντρο της ύπαρξης μου.. ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου, όμως το κέντρο της ύπαρξης μου είναι αυτό το κοριτσάκι που του έμαθαν από πολύ μικρό να είναι αέρας… Και να γελάει διστακτικά, και να απαιτεί με πάθος και να ρισκάρει, και να σηκώνεται ξανά και ξανά όσες φορές και αν πέφτει, από όσο ύψος… Το αγαπώ πολύ αυτό το παιδί μέσα μου.. Μου πήρε χρόνια να το γνωρίσω, να το αγκαλιάσω και κυρίως να το αποδεχτώ… Να του συγχωρέσω το ότι δεν είναι τέλειο, το ότι έχει μια τάση να κάνει μεγάλα λάθη, το ότι πολύ συχνά γίνεται σκληρό, και το ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια ζωντανό όσο και αν εγώ προσπαθώ να μεγαλώσω…
Βέβαια η αλήθεια είναι πως τελικά δεν θέλω να μεγαλώσω… Αρνούμαι με πείσμα τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, συχνά αρνούμαι και αυτές που μου αναλογούν, και επιμένω να ζω κυνηγώντας το δικό μου ουράνιο τόξο.. Που βγαίνει πάντα, πιστό στο ραντεβού μας σαν ελβετικό ρολόι, και μου θυμίζει πως για όσα χάσαμε δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε και πως για όσα τολμάμε δεν μετανιώνουμε τελικά ποτέ..
Και έτσι, ήρθε μια ακόμα άνοιξη.. Δύσκολη φέτος, ξεσηκωτική.. Έχω μια διάθεση για ταξίδια.. Για αλλαγές, για περιπέτεια.. Ο εαυτός μου στον καθρέφτη μου μουρμουρίζει «μείνε» και το παιδάκι μέσα μου με τραβάει απ΄το χέρι και λέει «φύγαμε»… Ιδέαν δεν έχω τι θα κάνω.. Ξέρω τι πρέπει, τι θέλω δεν ξέρω ακόμα.. Όχι με σιγουριά.. Προς το παρόν ζω μια ακόμα υπέροχη άνοιξη και ονειρεύομαι καλοκαίρια.. Ονειρεύομαι την Εύβοια και την πρώτη βουτιά στην γραφική Αιδηψό.. Θυμάμαι ακριβώς το αίσθημα της γαλήνης, και το κορμί μου να ανατριχιάζει από ανακούφιση την στιγμή που το κεφάλι μου βυθίζεται στο κρυστάλλινο νερό… Ονειρεύομαι τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, τα μαλλιά του καλοκαιριού που είναι ασημένια πια από την ήλιο και όλο μπούκλες, μυρίζω το άρωμα του αντηλιακού στο σώμα μου, ακούω την μουσική να με ξεσηκώνει για έναν ακόμα χορό…
Μου αρέσουν τα καλοκαίρια… Στο νησί της καρδιάς μου, έχουν γεύση βότκας, spicy crab salad και strawberry cheese cake, μυρίζουν αλμύρα και St. Barth, ξαπλώνουν σε ομπρέλες δίπλα στο κύμα, πάνε βόλτες με ξύλινα σκάφη και λατρεμένους φίλους καρδιάς, δίνουν φιλιά σε βεράντες με θέα και αγκαλιές πάνω σε κρεβάτια με δροσερά, λινά σεντόνια, και με κάνουν να νοιώθω ασφαλής γιατί είναι η μόνη εποχή και το μόνο σκηνικό της ζωής μου που δεν με κάνει να σκέφτομαι ταξίδια..
Στο νησί της καρδιάς μου, ο αέρας είναι το ίδιο δυνατός με τον δικό μου.. Και όταν κλείνω τα μάτια και τον αφήνω να με τυλίξει, νοιώθω, ξέρω, πως το για πάντα θα μπορούσε να είναι εκεί…
Όμως ακόμα είναι άνοιξη.. Και έξω μυρίζει λουλούδια και νεραντζιές.. Και εγώ σκέφτομαι ταξίδια.. Και εσύ με παρασύρεις παρόλο που σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα, σε πέταξα απ΄το τρένο και σε σκότωσα παραπάνω από μία φορά.. Πόσες ζωές έχεις πια? Κοιτάζω στον καθρέφτη και η εικόνα μου κλείνει το μάτι.. Και έχω και ένα μικρό παιδί που με τραβάει απαιτητικά από το χέρι και μάλλον έχει ξεφορτωθεί όλες τις όμορφες, γυαλιστερές πέτρες που τόσο προσεκτικά έχωνα στις τσέπες του όλον αυτόν τον καιρό…
Υπέροχο... απλά άσε τις δονήσεις των σκέψεών σου να σε οδηγήσουν στο νησί των ονείρων σου όπου η ζωή είναι όμορφη στα μάτια σου και τη ζεις στη φαντασία σου και άσε τον "θάνατο" για όσους έχουν επιλέξει να μην ζουν ηθελημένα ή αθέλητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή