Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Μυρίζει άνοιξη...


Η ζωή μου κλείνει το μάτι… Πονηρά… Άλλη μια άνοιξη που όλα γύρω μυρίζουν λουλούδια και νεραντζιές… Ξυπνάω το πρωί και αυτό που βλέπω στον καθρέφτη με κάνει και χαμογελάω… Οκ, δεν είμαι όπως ήμουν κάποτε όμως ευτυχώς είχα προετοιμαστεί από νωρίς για το ότι εκείνη η εικόνα δεν θα κρατούσε για πάντα.. Κυρίως γιατί δεν ήταν απολύτως εγώ… Η μαμά μου μαζεύει παλιές μου φωτογραφίες και καμιά φορά μου τις δείχνει.. Διακρίνω ένα παράπονο στην φωνή της όταν τις κοιτάζει, σαν να λυπάται.. Ελπίζω για όσα άλλαξαν στην δική της ζωή και όχι στην δική μου.. Εγώ τις παλιές φωτογραφίες τις φυλάω σε ένα κουτί που έχω χρόνια να ανοίξω.. Έχω ένα ζήτημα με τις φωτογραφίες… Δεν κοιτάζω την εικόνα, κοιτάζω τα βλέμματα και το δικό μου βλέμμα της εποχής εκείνης προτιμώ, προσπαθώ, να το ξεχάσω..
Πίσω στο σήμερα και στην άνοιξη, όλα γύρω μου γυρίζουν.. Και όλα, γύρω μου γυρίζουν...Άνθρωποι από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με πιάνουν από το χέρι και με παρασύρουν στους δικούς τους ρυθμούς.. Μου αρέσει να παρασύρομαι από ανθρώπους που αγαπώ και με ενδιαφέρουν… Μου αρέσει να αφήνομαι, στην ζωή γενικά, και όπου με πάει.. Και αν σήμερα με κρατάνε δεμένη κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι μάλλον, με μεταξωτές κλωστές που έχω εγώ, πολύ προσεκτικά διαλέξει, μέσα μου βαθιά το κοριτσάκι του κάποτε που ήταν μόνο αέρας καραδοκεί για να με ξεσηκώσει για άλλα ταξίδια, μακρινά και μαγικά.
Του βάζω πέτρες στις τσέπες χρόνια τώρα, έχω εφεύρει δικούς μου τρόπους να το κρατάω απασχολημένο και εδώ, και κυρίως ευχαριστημένο, μια που είναι και θα είναι πάντα το κέντρο της ύπαρξης μου.. ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου, όμως το κέντρο της ύπαρξης μου είναι αυτό το κοριτσάκι που του έμαθαν από πολύ μικρό να είναι αέρας… Και να γελάει διστακτικά, και να απαιτεί με πάθος και να ρισκάρει, και να σηκώνεται ξανά και ξανά όσες φορές και αν πέφτει, από όσο ύψος… Το αγαπώ πολύ αυτό το παιδί μέσα μου.. Μου πήρε χρόνια να το γνωρίσω, να το αγκαλιάσω και κυρίως να το αποδεχτώ… Να του συγχωρέσω το ότι δεν είναι τέλειο, το ότι έχει μια τάση να κάνει μεγάλα λάθη, το ότι πολύ συχνά γίνεται σκληρό, και το ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια ζωντανό όσο και αν εγώ προσπαθώ να μεγαλώσω…
Βέβαια η αλήθεια είναι πως τελικά δεν θέλω να μεγαλώσω… Αρνούμαι με πείσμα τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, συχνά αρνούμαι και αυτές που μου αναλογούν, και επιμένω να ζω κυνηγώντας το δικό μου ουράνιο τόξο.. Που βγαίνει πάντα, πιστό στο ραντεβού μας σαν ελβετικό ρολόι, και μου θυμίζει πως για όσα χάσαμε δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε και πως για όσα τολμάμε δεν μετανιώνουμε τελικά ποτέ..
Και έτσι, ήρθε μια ακόμα άνοιξη.. Δύσκολη φέτος, ξεσηκωτική.. Έχω μια διάθεση για ταξίδια.. Για αλλαγές, για περιπέτεια.. Ο εαυτός μου στον καθρέφτη μου μουρμουρίζει «μείνε» και το παιδάκι μέσα μου με τραβάει απ΄το χέρι και λέει «φύγαμε»… Ιδέαν δεν έχω τι θα κάνω.. Ξέρω τι πρέπει, τι θέλω δεν ξέρω ακόμα.. Όχι με σιγουριά.. Προς το παρόν ζω μια ακόμα υπέροχη άνοιξη και ονειρεύομαι καλοκαίρια.. Ονειρεύομαι την Εύβοια και την πρώτη βουτιά στην γραφική Αιδηψό.. Θυμάμαι ακριβώς το αίσθημα της γαλήνης, και το κορμί μου να ανατριχιάζει από ανακούφιση την στιγμή που το κεφάλι μου βυθίζεται στο κρυστάλλινο νερό… Ονειρεύομαι τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, τα μαλλιά του καλοκαιριού που είναι ασημένια πια από την ήλιο και όλο μπούκλες, μυρίζω το άρωμα του αντηλιακού στο σώμα μου, ακούω την μουσική να με ξεσηκώνει για έναν ακόμα χορό…
Μου αρέσουν τα καλοκαίρια… Στο νησί της καρδιάς μου, έχουν γεύση βότκας, spicy crab salad και strawberry cheese cake, μυρίζουν αλμύρα και St. Barth, ξαπλώνουν σε ομπρέλες δίπλα στο κύμα, πάνε βόλτες με ξύλινα σκάφη και λατρεμένους φίλους καρδιάς, δίνουν φιλιά σε βεράντες με θέα και αγκαλιές πάνω σε κρεβάτια με δροσερά, λινά σεντόνια, και με κάνουν να νοιώθω ασφαλής γιατί είναι η μόνη εποχή και το μόνο σκηνικό της ζωής μου που δεν με κάνει να σκέφτομαι ταξίδια..
Στο νησί της καρδιάς μου, ο αέρας είναι το ίδιο δυνατός με τον δικό μου.. Και όταν κλείνω τα μάτια και τον αφήνω να με τυλίξει, νοιώθω, ξέρω, πως το για πάντα θα μπορούσε να είναι εκεί…
Όμως ακόμα είναι άνοιξη.. Και έξω μυρίζει λουλούδια και νεραντζιές.. Και εγώ σκέφτομαι ταξίδια.. Και εσύ με παρασύρεις παρόλο που σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα, σε πέταξα απ΄το τρένο και σε σκότωσα παραπάνω από μία φορά.. Πόσες ζωές έχεις πια? Κοιτάζω στον καθρέφτη και η εικόνα μου κλείνει το μάτι.. Και έχω και ένα μικρό παιδί που με τραβάει απαιτητικά από το χέρι και μάλλον έχει ξεφορτωθεί όλες τις όμορφες, γυαλιστερές πέτρες που τόσο προσεκτικά έχωνα στις τσέπες του όλον αυτόν τον καιρό…





Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Έχει πανσέληνο απόψε....




"Για κάποιους η Πανσέληνος είναι μια ακόμη αφορμή για να ονειρευτούν...
Για κάποιους ένας εύκολος τρόπος για να ταξιδέψουν εκεί που η καρδιά τους οδηγεί αλλά οι αποστάσεις δε βοηθούν...
Υπάρχουν όμως κ εκείνοι που η αποψινή Βασίλισσα του ουρανού τους κάνει να κάνουν ένα βήμα πιο κοντά στο πρόσωπο που όλες τις υπόλοιπες νύχτες ζεί μονάχα στη σκέψη τους....
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είναι κακό να ψάχνουμε λόγους για να εκφραστούμε, μας θυμίζει κάτι απ το παιδί που είχαμε όλοι κάποτε μέσα μας..."

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Το ΌνΕιΡο...



Θά ήθελα πολύ να δώσω ένα παράδειγμα
ένα πού να αναλύει τις ιδιότητες τού τίτλου
μα,δεν μπορώ,δεν υπάρχει στις απόψεις μου.
Το όνειρο,είναι στον "ορίζοντα"κάνω δύο βήματα, απομακρύνεται δύο βήματα.
Κάνω δέκα βήματα και ο ορίζοντας τρέχει δέκα βήματα μακριά..
<Γράφει,Ο ποιητής Εντουάρντο Γκαλεάνο σέ μιά αναφορά του γιά τήν ουτοπία>>.
Σωστή η αποψή του! Τα όνειρα.μπορούμε να τα δούμε,να τα σκεφτούμε,να δράσουμε
μέσα τους και αν μας κάνουν,να προσπαθήσουμε για την πραγματοποίησή τους.
Να φανταστούμε νέες καταλήξεις,σού δίνουν το κίνητρο γ 'αυτές.
Τα όνειρά ,μας κάνουν λίγο καλό όταν βρίσκονται κλειδωμένα στα κεφάλια μας
και ανακυκλώνονται στους μικρούς μας κύκλους.
Νομίζω πώς τα όνειρα ,παίζουν το ρόλο τους στο πού βαδίζουμε στην ζωή μας
και ίσως και στούς στόχους μας.
Φυσικά,μέσα σ΄αυτά συμπεριλαμβάνονται και τα τρελά όνειρα..μα, δίχως τρέλα μπορείς να επιβιώσεις μέσα στην τρέλα της ζωής ;
Θα μας πουν άνθρωποι γύρω μας κάποιες φορές ονειροπαρμένους.αλλά πιστέψτε με ,
έχουν κ αυτοί "κλειδωμένα όνειρα"πού είναι τρελότερα από τα δικά μας.
Απλώς είναι οι συντηρητικοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους,χωρίς στόχους και φιλοδοξίες πού τρέμουν το ρίσκο για ένα βήμα παραπάνω.
Εύχομαι να ονειρεύεστε πάντα!
Κλειδώνετε τα όνειρά σας και κάποτε θα ειδωθούν μέσα σας και όταν κάποιο από αυτά καταφέρει την πραγματοποίησή του να ξέρετε ότι,ίσως να είναι και το σημείο εκκίνησης για το επόμενο. Σαν την ελπίδα πού πάντα πιστεύουμε σ 'αυτήν και ας την έχουμε για το τέλος.