Κι αν με πολεμήσεις με αυτά τα όπλα θα σε πολεμήσω με την αλήθεια μέχρι να σε μηδενίσω και να κρυφτείς κάτω από το χώμα,
αλλά έχω κάτι που δε θα αποκτήσεις ποτέ, τη μαγκιά να λέω την αλήθεια και να σε ξεμπροστιάζω με όπλο την εξυπνάδα.
Αν μπλέξεις μαζί μου την έκατσες, μη περιμένεις να γυρίσω και το άλλο μάγουλο, αυτό το πλεονέκτημα το έχει μόνο ένα άτομο και δεν είσαι εσύ.
Μπορείς να φωνάζεις, μπορείς να ουρλιάζεις, μπορείς να σκίζεις το σουτιέν σου (αλήθεια φοράς τις νύχτες που κοιμάσαι;) αλλά ότι και να κάνεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γελάει ο κόσμος μαζί σου.
Σιχαίνομαι κάτι σκουλήκια σαν εσένα, στο είπα;
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή.
Πίσω από κλειστά παράθυρα και μέσα σε κλειδαμπαρωμένα υπόγεια έμαθες να κλείνεις τη ντροπή σου.
Άνοιξε τα παράθυρα ρε, να φύγει η βρώμα, να καθαρίσει ο αέρας από το ψέμα.
Άνοιξε τα παράθυρα να αναπνεύσεις λίγη από την αλήθεια σου, κάποτε θα είχες, δε μπορεί να μην είχες, κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί, μα την ξεπούλησες φτηνά.
Την ξεπούλησες, ξεφτίλα σκέτη, ξεπούλησες τον ίδιο σου τον εαυτό, τον έχασες, τον σκότωσες
Κοίτα τον καθρέφτη σου, κοίτα το είδωλο μέσα από τον καθρέφτη σου, σε φτύνει και γελάει μαζί σου.
Ξύπνα… πριν να είναι αργά…
Κάποτε ήσουν άνθρωπος, τώρα είσαι ένα τίποτα…
το παρακάτω στο αφιερώνω ξεφτίλα άντρα, ντροπή του αρσενικού είδους....
δεν μετανιώνω, που σε γνώρισα... λυπάμαι μόνο, που σπατάλησα τον χρόνο μου... με την ελπίδα ότι κάποτε θα γίνεις άνθρωπος....
πάρτο χαμπάρι...είσαι σάπιος...άνανδρος και το ξέρεις καλά.... νομίζεις ότι με την κουτοπονηριά σου και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση ότι θα καταφέρεις κάτι...???
Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι....
Για μια ιστορία θέλω να σου μιλήσω...για πληγή που ήταν κάποτε ανοιχτή. Από μικρή σαν ήμουνα έλεγα την αλήθεια....φίλοι γνωστοί και συγγενείς μου μάτωναν τα στήθια .Όσο κι αν το προσπάθησα εμένα να προδώσω....την αλήθεια μακριά δεν μπόρεσα να διώξω . Από παιδί σαν ήμουνα φώτιζα τα σκοτάδια ,πίκρα και πόνος στη καρδιά με κάνανε κομμάτια .Σταμάτα πια να μιλάς μου λέγαν....προδοσία .Να όμως που δεν μπορώ το στόμα μου να κλείσω...κι ότι στραβό αντιληφθώ θα το ξεστομίσω . Αυτό όμως που μισώ πάνω απ’ την αδικία...είναι ότι σιχαίνομαι την ανθρώπινη ΒΛΑΚΕΙΑ !
αλλά έχω κάτι που δε θα αποκτήσεις ποτέ, τη μαγκιά να λέω την αλήθεια και να σε ξεμπροστιάζω με όπλο την εξυπνάδα.
Αν μπλέξεις μαζί μου την έκατσες, μη περιμένεις να γυρίσω και το άλλο μάγουλο, αυτό το πλεονέκτημα το έχει μόνο ένα άτομο και δεν είσαι εσύ.
Μπορείς να φωνάζεις, μπορείς να ουρλιάζεις, μπορείς να σκίζεις το σουτιέν σου (αλήθεια φοράς τις νύχτες που κοιμάσαι;) αλλά ότι και να κάνεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γελάει ο κόσμος μαζί σου.
Σιχαίνομαι κάτι σκουλήκια σαν εσένα, στο είπα;
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή.
Πίσω από κλειστά παράθυρα και μέσα σε κλειδαμπαρωμένα υπόγεια έμαθες να κλείνεις τη ντροπή σου.
Άνοιξε τα παράθυρα ρε, να φύγει η βρώμα, να καθαρίσει ο αέρας από το ψέμα.
Άνοιξε τα παράθυρα να αναπνεύσεις λίγη από την αλήθεια σου, κάποτε θα είχες, δε μπορεί να μην είχες, κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί, μα την ξεπούλησες φτηνά.
Την ξεπούλησες, ξεφτίλα σκέτη, ξεπούλησες τον ίδιο σου τον εαυτό, τον έχασες, τον σκότωσες
Κοίτα τον καθρέφτη σου, κοίτα το είδωλο μέσα από τον καθρέφτη σου, σε φτύνει και γελάει μαζί σου.
Ξύπνα… πριν να είναι αργά…
Κάποτε ήσουν άνθρωπος, τώρα είσαι ένα τίποτα…
το παρακάτω στο αφιερώνω ξεφτίλα άντρα, ντροπή του αρσενικού είδους....
δεν μετανιώνω, που σε γνώρισα... λυπάμαι μόνο, που σπατάλησα τον χρόνο μου... με την ελπίδα ότι κάποτε θα γίνεις άνθρωπος....
πάρτο χαμπάρι...είσαι σάπιος...άνανδρος και το ξέρεις καλά.... νομίζεις ότι με την κουτοπονηριά σου και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση ότι θα καταφέρεις κάτι...???
Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι....
Για μια ιστορία θέλω να σου μιλήσω...για πληγή που ήταν κάποτε ανοιχτή. Από μικρή σαν ήμουνα έλεγα την αλήθεια....φίλοι γνωστοί και συγγενείς μου μάτωναν τα στήθια .Όσο κι αν το προσπάθησα εμένα να προδώσω....την αλήθεια μακριά δεν μπόρεσα να διώξω . Από παιδί σαν ήμουνα φώτιζα τα σκοτάδια ,πίκρα και πόνος στη καρδιά με κάνανε κομμάτια .Σταμάτα πια να μιλάς μου λέγαν....προδοσία .Να όμως που δεν μπορώ το στόμα μου να κλείσω...κι ότι στραβό αντιληφθώ θα το ξεστομίσω . Αυτό όμως που μισώ πάνω απ’ την αδικία...είναι ότι σιχαίνομαι την ανθρώπινη ΒΛΑΚΕΙΑ !
σε εσένα αγαπημένε μου ξεφτίλα
ούτε με αγάπη ούτε με μίσος....
