Χαλάλι...

Ξέρω. Είσαι εκεί, στην ίδια θέση, όπως τότε. Ναι, ξέρω. Με παρατηρείς. Με βλέπεις να χτυπιέμαι, να πονάω, να παρακαλάω. Ναι, ξέρω. Επιβλέπεις την εκδίκησή σου. Χαίρεσαι, γελάς, τρεμοπαίζει το μάτι σου από την ηδονή. Ναι, ξέρω. Νικάς και σ’ αρέσει. Το περίμενες καιρό. Ήσουν στημένος στην γωνία και περίμενες. Με έβλεπες να ζω, να χαίρομαι, να αισθάνομαι. Να γίνομαι αυτό που πάντα εποφθαλμιούσες. Ευτυχισμένη. Δεν τα παράταγες όμως. Δεν κοίταζες την δική σου ζωή. Έπαιρνες δύναμη και ενέργεια από την προσμονή της εκδίκησης. Και χτύπησες, όταν εγώ έστρεψα το βλέμμα μου μακριά από το οπτικό σου πεδίο. Με πόνεσες. Βαθιά. Το ευχαριστήθηκες.Όμως, πρέπει να ξέρεις κάτι. Όσο κι’ αν πόνεσα, έμαθα να προχωράω μπροστά. O καιρός δίπλα σου με έκανε να σε αντέχω. Έπαθα ανοσία από την κακία σου. Δεν με ακουμπάς πια. Κι’ αν κλαίω, είναι επειδή πίστεψα ότι θα είχες αλλάξει. Κι’ αν κλαίω, είναι επειδή πίστεψα ότι είχα γλυτώσει από εσένα. Δεν πειράζει όμως. Χαλάλι σου αγόρι μου. Χαλάλι. Όχι, μην νομίζεις ότι είμαι γενναιόδωρη. Άνθρωπος είμαι. Κάτι, που δεν είσαι εσύ…