Δεν θέλω να ξημερώνει...η νύχτα με κάνει να ονειρεύομαι και τα όνειρα μου χαρίζουν αυτό που η πραγματικότητα μου αρνείται ...λίγες στιγμές δίπλα σου!

Να ΄ξέρες πόσο ανάγκη σε ΄χω αυτή τη στιγμή ... Πόσο ανάγκη έχω να δω έστω τη θολή σκιά του προσώπου σου να καθρεφτίζεται στην λίμνη που σχημάτισαν τα δάκρυα μου . Πόσο ανάγκη έχω να νιώσω τα φτερά σου να με κλείνουν μέσα τους και τις άκρες των δαχτύλων σου ν΄ αγγίζουν δειλά κάθε ίχνος του κορμιού μου αφήνοντας ΄πάνω τ΄ αποτυπώματά σου ...

Θέλω , ν΄ακούσω τον ήχο της φωνής σου , να δω το βλέμμα σου να καρφώνεται ΄πάνω μου και να αισθανθώ την ανάσα σου να γίνεται ένα με την δική μου ... Θέλω , να μου μιλάς και εγώ να στέκομαι σιωπηλή και ν΄ αποτυπώνω στην μνήμη τον ήχο της φωνής σου σαν να ΄ναι η τελευταία φορά που τον ακούω και τρέμω μη τον χάσω ... Γιατί , ξέρω ό,τι κάποια στιγμή θα τον χάσω κι ας μη το θέλω ...

Σε παρακαλώ , άπλωσε κι απόψε τα λευκά φτερά σου κι έλα κοντά μου . Έχω αφήσει το κλειδί στην πόρτα και ένα μαξιλάρι πλάι στο δικό μου που περιμένει να καλύψεις το κενό ... Στο κομοδίνο δυο κρυστάλλινα ποτήρια κι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί δίπλα στην δική μου μιζέρια ...

Μα κι αν δεν ΄ρθείς , δεν πειράζει ... Πες μου , απλά που μένεις και θα ΄ρθω εγώ . Πες μου , τον δρόμο που οδηγεί έξω απ΄την πόρτα σου και μη φοβάσαι δεν θα την περάσω . Εκεί θα στέκω ακόμη κι αν πέφτει χαλάζι και καίει τα τσακισμένα μου φτερά. Εκεί , να νοιώθω τον χτύπο που έχασε η καρδιά μου να πάλλεται στο στήθος σου ...

Πες μου , μονάχα ποιο μονοπάτι πρέπει ν΄ακολουθήσω για να φτάσω στον δρόμο που θα με φέρει σε ΄σένα . Δεν με νοιάζει τι εμπόδια θα συναντήσω , ξυπόλυτη ΄πάνω στ΄ αγκάθια θα διανύσω την απόσταση που μας χωρίζει για να μυρίσω τ΄ άρωμα του κορμιού σου έστω κι από μακριά ... Πες μου , τον δρόμο κι ας μην αισθανθούν τα χείλη μου την γεύση των δικών σου . Εγώ , θα έρθω σέρνοντας το εγώ μου ως εκεί απλά και μόνο για να πω ό,τι περπάτησα στον δρόμο που πατάς ...