Κάποτε τ’αστέρια φώτιζαν τις νύχτες μου… τα όνειρα μου πετούσαν με τα σύννεφα.. ο ήλιος ζέσταινε την ψυχή μου… Τώρα.. το χαμόγελο σου με φωτίζει… τα όνειρα μου πετούν μονάχα με την σκέψη σου… η ψυχή μου ζεσταίνεται στη ματιά σου… Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις δίπλα μου…
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
Ας ταξιδέψουμε λοιπόν...
μουσική: Νίκος Ξυδάκης
ποίηση: Σάρλ Μπωντλέρ
(μετ.: Αλ. Μπάρας)
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.
Πως κοίτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.
Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σίσση μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν το ήξερα αυτό το τραγούδι...
είναι πολύ όμορφο...
και μετά το άκουσμα του.. αισθάνομαι καλύτερα...
Σε ευχαριστώ πολύ !!!!!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΟΜΜΆΤΙ, μαζί σου είμαι αν και δεν είμαι πολύ του συναισθήματος, κατανοώ όμως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου και καλώς σε βρήκα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήλθες στην παρέα μας Νίκο...
ΑπάντησηΔιαγραφή