Κι αν έχω κάψει ότι σε θυμίζει..& αν έχουν κλείσει τις καρδιάς μου οι πληγές..πάντα σε γυρνάει κάτι απ'το χθές..& αν έχω σβήσει όλα τα σημάδια...

Τελικά το να τακτοποιείς το σπίτι δεν είναι και τόσο ανώδυνο σπορ...
κρύβει κινδύνους που δεν μπορείς να φανταστείς...
έτσι εκεί που καθάριζα τα συρτάρια από χρόνων παλιές μαζεμένες μαλακιούλες, να σου στον πάτο το αντικείμενο που θα με γύριζε ...πολύ πίσω...5 χρόνια πριν...

"καλά ταξίδια μάτια μου στις θάλασσες του κόσμου - 27/03/2004" έγραφε πάνω στο αυτοκόλλητο η κασέτα που ανακάλυψα 5 χρόνια μετά την εγγραφή της και που ποτέ δεν κατάφερα να στην δώσω. Ποτέ δεν την άκουσα. Χάθηκε έτσι ξαφνικά όπως την έγραψα. Έκανα το σπίτι άνω κάτω για να την βρω. Ακόμα αποτελεί μυστήριο το πως βρέθηκε μέσα σ' εκείνο το συρτάρι πίσω και κάτω από παλιά περιοδικά, λογαριασμούς, γράμματα, παλιούς φορτιστές κινητών και ευχετήριες κάρτες από τις ξαδέρφες μου στην Αυστραλία.

Τα μάτια μου άστραψαν όταν την είδα...ναι ήξερα τι ήταν...ήξερα για ποιον την είχα γράψει...δεν ήξερα όμως πως βρέθηκε εκεί και γιατί μου φανερώθηκε μετά από τόσα χρόνια...

την έβαλα στο κασετόφωνο...

η φωνή του Μητροπάνου γέμισε το δωμάτιο στο "λούνα πάρκ" από την "παράγκα του αιώνα" του Θάνου Μικρούτσικου και συνέχισε με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου...(καταπληκτικά κομμάτια)

κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση...εσύ θυμάσαι άραγε;

νύχτες ολόκληρες…. να σκέφτομαι πότε θα έρθει η επόμενη μέρα να έρθω στο σπιτάκι σου στα Πετράλωνα να σε δω κι όμως τότε για μας ο κόσμος όλος ήταν δικός μας...
να γελάς με τα αστεία μου...να με κοιτάς στα μάτια και να νοιώθω βασίλισσα του κόσμου...
ατέλειωτες βόλτες αγκαλιά κάπου μέσα στο Θησείο ...
ατέλειωτα χιλιόμετρα μόνο για να σε δω...να κοιμηθούμε μαζί και να φύγουμε το πρωί ο καθένας στη δουλεία του...
ένας ερωτάς που παίχτηκε σε πολλές πράξεις και που τελείωσε ξαφνικά όπως ξεκίνησε...

γαμώτο...γιατί οι όμορφες στιγμές της ζωής μας τελειώνουν κάποτε;

δεν σου το είπα ποτέ, όμως εσύ ήσουν ο πρώτος μου ερωτάς, ο μεγαλύτερος και ο πιο αληθινός...

μακάρι να μπορούσα να σου το πω...έστω και τώρα...

μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τα χρόνια πίσω...

μακάρι να είχαν συμβεί διαφορετικά τα πράγματα...

μακάρι...

να σαι καλά όπου κι αν είσαι...

Περπατώ...

αργά με ήρεμα και σταθερά βήματα

Κοιτάζω γύρω μου περίεργα τα κύματα

Τα βλέπω άγρια να πέφτουνε στους βράχους

Σ' αυτούς που βλέπουμε συνήθως ανθρώπους μονάχους

Ίσως η θάλασσα να θέλει να τους σπάσει

Την μοναξιά των ανθρώπων μακριά να πετάξει

Θυμάμαι ... και εγώ κάθομαι στα βράχια

Και αρκετές φορές μιλώ με τα άστρα

Θυμάμαι δάκρυα που πέφτουνε στο κύμα

Και της ζωής μου ένιωθα να κόβετε το νήμα

Στα βράχια που σβήνω της καρδιάς τον πόνο

Εκεί που διαγράφω της ζωής τον κόπο

Εκείνα τα βράχια αγαπώ

Εκείνα που πάω σαν πονώ

Αυτά που ανθρώπους μοναχούς φιλοξενούν
και τους αγκαλιάζουν μαζί με την θάλασσα ήρεμα για να ζουν

Μοναξιά

όχι δεν είμαι μόνη.

έχω φίλους, παρέες, γνωστούς, συγγενείς. λόγω της δουλείας μου συναναστρέφομαι καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και έχω αποκτήσει και αρκετούς φίλους.

οι μέρες μου είναι τόσο γεμάτες που πραγματικά καμία φορά το 24ωρο δεν μου φτάνει.

κι όμως υπάρχουν στιγμές που νοιώθω μόνη.

μόνη μέσα σ΄ ένα κτίριο γεμάτο κόσμο.

μόνη μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους.

μόνη παρέα με αμέτρητες μοναξιές που ζουν και κινούνται εκεί έξω, που περιμένουν τη στιγμή που δε θα είναι μόνοι, που γνωρίζονται μεταξύ τους, που "χαίρονται πολύ" τη στιγμή της γνωριμίας και κατόπιν χάνονται.

ναι είμαστε μόνοι και μοναδικοί.

καθένας μας ένα και κομμάτι ενός απέραντου παζλ που υπήρχε πριν από μας και θα υπάρχει και όταν δεν θα υπάρχουμε.

και η μοναξιά μεγαλώνει όσο μεγαλώνει το πλήθος, όσο μεγαλώνει η καριέρα, όσο μεγαλώνει ο τραπεζικός λογαριασμός, όσο μεγαλώνουν τα παιδία μας, όσο μεγαλώνουμε εμείς, και όσο μικραίνουν τα όνειρα μας.

και καμία φορά είναι καλύτερη η μοναξιά που νοιώθουμε μέσα σ΄ ένα άδειο δωμάτιο, απ΄την μοναξιά που νοιώθουμε μέσα σε μια γεμάτη πόλη.

Τι μου συμβαίνει;

Tώρα τελευταία δεν ξέρω τι μου συμβαίνει...
νοιώθω ότι πρέπει να τα κάνω όλα...
όλα όσα δεν έκανα μέχρι τώρα και όλα όσα θα ήθελα να κάνω στο μέλλον...
ψάχνω να βρω παλιούς χαμένους φίλους, παλιές χαμένες αναμνήσεις, χαίρομαι με μικρά ανούσια πράγματα που θεωρούσα απλά και δεδομένα και πιστεύω πως όλα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο...
όχι δεν είμαι μοιρολάτρισσα, το αντίθετο μάλιστα, τα πάντα κατακτούνται και τίποτα δεν μας χαρίζετε σ' αυτή τη ζωή. παλεύουμε, διεκδικούμε, σχεδιάζουμε...
άλλοτε τα καταφέρνουμε και αμειβόμαστε για τους κόπους μας και άλλοτε πάλι οδηγούμαστε στην αποτυχία και απογοητευόμαστε...
ότι και από τα δυο όμως να συμβεί ξέρουμε ότι κάναμε ότι μπορούσαμε, ότι δεν αφήσαμε τρίτους να κατευθύνουν τη μοίρα μας και τη ζωή μας.

τώρα τελευταία βρίσκω τον εαυτό μου σε πολλά μέρη, με πολλούς φίλους, με πολλές συζητήσεις, με πολλές ανησυχίες...
τον βρίσκω να συζητά με τον Γ.. περί φιλοσοφίας και ανθρώπινων σχέσεων...
τον βρίσκω να πίνει με την Ε.. προσπαθώντας να δείξει(?) η να αποδείξει(?) πράγματα που ποτέ δεν ήταν...και να αποτυγχάνει παταγωδώς...
τον βρίσκω να ακούει τον Β… και να προσπαθεί να καταλάβει το πως μέσα από το ροκ μπορεί να αλλάξει τον κόσμο...
τον βρίσκω να πίνει καφέ με την δ και να προσπαθεί να κλέψει λίγο από τον ενθουσιασμό και τη ζωντάνια των 19 χρόνων...
τον βρίσκω να αλητεύει νύχτες ολόκληρες και να γυρνά στο σπίτι ξημερώματα...
τον βρίσκω να γνωρίζει νέα πρόσωπα, νέους ανθρώπους...
τον βρίσκω να κλείνει το μάτι, να μου χαμογελά μπροστά στον καθρέφτη και να μου λέει καλημέρα...
τον βρίσκω να οδηγεί ώρες ατελείωτες και να συζητά με μένα, να μ' ακούει, να με αμφισβητεί και να εξοργίζεται μαζί μου, να συμφωνεί και να διαφωνεί...
τον βρίσκω να διαβάζει τις σκέψεις της Χ.. και να νοιώθει ότι ακριβώς τις ίδιες σκέψεις κάνει πολλές φορές και η ίδια...
τον βρίσκω να κάνει δεκάδες χιλιόμετρα για να απολαύσει με τα μάτια του ένα ηλιοβασίλεμα...
τέλος τον βρίσκω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή να χτυπάει τα πλήκτρα και να γράφει αυτό εδώ το post...

και το θέμα είναι ότι όλα αυτά μ' αρέσουν, και τα γουστάρω και όλα αυτά αν τα μαζέψω είναι η ζωή μου, είναι ο χρόνος μου σ' αυτό το ταξίδι και δεν έχω σκοπό να χάσω ούτε λεπτό...
ίσως για αυτό νοιώθω ότι πρέπει να τα κάνω όλα...

θέλω να γυρίσω σελίδα...

Εδώ και μέρες τριγυρίζει στο μυαλό μου...
θέλω να γυρίσω σελίδα...
Θέλω να αρχίσω από την αρχή...
Σαν να είναι σήμερα η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου...

Αρχικά σκέφτηκα να σβήσω αυτό το blog, να ξεκινήσω ένα νέο όπου κανείς δεν θα ξέρει ποια είμαι και που θα μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα και να βγάζω ότι γεννάει το κεφάλι μου...

Κάθισα λοιπόν μπροστά στην οθόνη και αποφάσισα να το διαβάσω για μία τελευταία φορά πριν το μεγάλο delete το εξαφανίσει για πάντα...

Κάτι σαν αποχαιρετιστήρια ανάγνωση...

Διάβασα, διάβασα και ως εκ θαύματος η αρχική μου απόφαση εξαφανίστηκε...

Γιατί αντιλήφθηκα ότι όλα αυτά που διάβαζα με ταξίδευαν, θυμήθηκα τις νύχτες που ξενύχτησα για να τα γράψω, την οργή που διοχέτευα μέσα από τα κείμενα, τον πόνο που γαλήνευε, τη λύπη που χανόταν, την χαρά που γεννιόταν καθώς έβλεπα αυτά τα μικρά κειμενάκια να θεριεύουν...

θυμήθηκα ανθρώπους, πράγματα, ταξίδια, αγάπες, όνειρα, μέρες και νύχτες...

θυμήθηκα όλα αυτά που δεν θα θελα ποτέ να ξεχάσω...

Και κατάλαβα ότι στο βιβλίο της ζωής μας πρέπει να γυρίζουμε τις σελίδες, όχι να τις σκίζουμε...

Έτσι το αποφάσισα...

Η σελίδα γυρίζει...χρατς...πω πω μπροστά μου μιά κατάλευκη νέα σελίδα να με προκαλεί να την γεμίσω...

Εμπρός λοιπόν...

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν...

μουσική: Νίκος Ξυδάκης

ποίηση: Σάρλ Μπωντλέρ
(μετ.: Αλ. Μπάρας)

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πως κοίτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

In the game of Love... I had my chances and blew my dearest Stavros...

Και μετά την επιβεβαίωση, τι; Πάλι από την αρχή; Πάλι; Πάλι; Πάλι; Πάλι; Πάλι; Πάλι;
Το κακό δεν είναι να είσαι μαλάκας...γιατί αυτούς που λες μαλακές πρέπει να τους ξεπεράσεις και έχει ο θεός...τους άντρες που δεν είναι μαλακές αλλά σου φέρθηκαν εσένα ως μαλακές που τους πας και τι τους κανείς; Που την βρίσκεις την δύναμη να φύγεις; Που την βρίσκεις την δύναμη να τον προκαλέσεις να σου πει την αλήθεια, το τι αισθάνεται και να περιμένεις να ακούσεις το τέλος...; Και μετά πως σηκώνεις το κεφάλι χαμογελάς και λες καλή τύχη;

Ναι όταν ξεκινάς κάτι δεν σου δίνει κανείς εγγύηση ότι θα πετύχει η ότι θα πάνε όλα καλά...αλλά δεν σκέφτεσαι ότι θα σε δουλέψουν πάλι...Εκτός αν έχεις καεί...τότε το σκέφτεσαι κι αυτό είναι χειρότερο κι από την πρώτη απογοήτευση στην ζωή σου...Γιατί τώρα έχεις γνώση, τώρα είπες δεν θα βιαστείς ότι και να κάνει ο άλλος, τώρα θα περιμένεις να σου δείξει τι θέλει, τώρα δεν θα κανείς την γενναία ούτε θα τα αφήσεις τα πράγματα στην τύχη για να μην σε πιάσει η υστερία...τώρα είπες ότι και να γίνει όπως κι αν τελειώσει δεν θα βουλιάξεις στο κενό και στο κλάμα και πουθενά αλλού, τώρα θα είσαι δυνατή επειδή ξέρεις ότι όλα πληγές είναι και περνάνε...αλλά τώρα ξέρεις επίσης ότι μερικές πληγές αφήνουν σημάδια...μέσα σε μια νύχτα γεμίζεις σημάδια που τα βλέπεις μόνο εσύ, σαν την τρελή...
Κι όλα αυτά που σε περιτριγυρίζουν δεν βοηθάνε, να μαθαίνεις γι αυτόν, να βλέπεις ότι με άλλους βγαίνει και περνάει καλά κι εσύ...ΕΣΥ ήσουν κάτι για να περνάει απλά την ώρα του...άσχετα που σε είχε διαβεβαιώσει ότι αυτός ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΕΤΟΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...και δεν είναι ότι εσύ τον πίστεψες και γι αυτό πληγώθηκες....Είναι που το είπε κι εσύ ήθελες να είναι αλήθεια...ήθελες να το πιστέψεις...κι είναι αυτό που ψάχνεις μέσα στα κομμάτια σου...να δεις υπήρχε ένα ψήγμα αλήθειας;
Και πως συγκρατείς τον εαυτό σου, να μην ρίξεις τα μούτρα σου; Να μην τον αναζητήσεις να μην κάνεις τίποτα ..να μην τηλεφωνήσεις να μην ζητήσεις να προσποιηθείς, να τα γράψεις όλα και να αδιαφορήσεις και να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή...; Κρατιέσαι ένεκα αξιοπρέπειας...όχι εγωισμού...για να τον δεις μετά από καιρό στο δρόμο και να πεις ένα γεια τυπικό γελοίο και να πεθάνεις....

ΘΑ ΜΑΖΕΨΩ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΟΛΟ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΘΑ ΤΑ ΚΛΕΙΣΩ Σ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΥΤΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΘΑ Τ ΑΦΗΝΩ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΤΑΝ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ...ΚΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ



Και δεν θα ξεκινήσω ποτέ ξανά τίποτα γιατί βαρέθηκα και κουράστηκα να τα γυρίζω όλα ανάποδα, επειδή ερωτεύτηκα κάποιον κι αυτός να είναι
ο λάθος άνθρωπος...

Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα με διαβάσεις... διάβασε όμως όλα τα κείμενα... τότε ίσως να καταλάβεις....

για εσένα...που ξέρω ότι μ'ακούς...

"Ποτέ
ποτέ δε σ' είχα αληθινά
ποτέ δε γίναμε ένα
Έλα να κλέψουμε το χρόνο που περνά
Έλα να ζήσουμε ξανά
να σβήσουμε το ψέμα"